مرا دشمن به قصد کُشت می‌زد
به جسم کوچک من مُشت می‌زد
هرآن گه پایم از ره خسته می‌شد
مرا با نیزه‌ای از پُشت می‌زد
***
توئی ماه من و من چون ستاره
غمم گشته پدرجان بی‌شماره
اگر روی کبودم را تو دیدی
مکن دیگر نظر بر گوش پاره
***
بیا بشنو پدرجان صحبتم را
غم تو بُرده از کف طاقتم را
دو چشم خویش را یک لحظه وا کن
ببین سیلی چه کرده صورتم را